We zijn er

Van Lalin naar de kathedraal van Santiago, ons einddoel, is 52 km. Vele etappes zitten er al op. Allemaal met een eigen verhaal. Maar die laatste etappe is toch anders. Dat hele stuk tot aan de stadsgrens van Santiago doet er eigenlijk niet toe. Nog even overwogen om de 525 te verlaten en schuin omhoog naar Vila de Cruces te fietsen. Rustiger, waarschijnlijk mooier, wel iets meer kilometers. En dat laatste geeft dan de doorslag. De 525 is de snelste verbinding en dus gewoon bordjes met die aanduiding volgen. Drukke weg in vergelijking met al die vorige dagen. Maar wel brede zijstroken. Opvallend veel Spaanse mountainbikers. Duo's, maar ook in groepsverband. Die fietsen vooral de laatste 200 km. Dat is voldoende voor zo'n getuigschrift, een Compostela. Af en toe een wandelaar, wiens route om de 525 heen kronkelt. Vijf kilometer voor het echte einde een laatste stop. En een laatste stempel in het paspoort.

Voor veel mensen kan de spanning dan gaan toenemen. Nog eventjes en je bedevaart naar je eigen bedevaartsoord is ten einde. Wel of niet met een eigen bijzondere betekenis, religieus of spiritueel. Of, nog iets verder van huis, misschien is je einddoel wel Mekka of Medina, Jeruzalem. Als Sikh wil je wel eens naar de Gouden tempel in Amritsar. Of iemand gaat naar plaatsen, die verbonden zijn met belangrijke gebeurtenissen in het leven van Boeddha. En niet te vergeten de bedevaartsplaatsen van een hindoeïst. Wat dacht je van een frisse duik in de Ganges.

Voor ons geen Rome of Lourdes. Wel Santiago de Compostela. Omdat er een beschreven fietsroute bestond naar die bestemming. Waarschijnlijk is dat de reden geweest van ons doel. We waren niet op zoek naar een hogere waarheid, een God of om over het leven na te denken, om genezing te vragen of respect te betuigen. Of om boete te doen voor misstappen. Misschien wel om tot bezinning te komen, een poosje afstand te nemen van het hectische dagelijkse bestaan. Wat in ieder geval zal overblijven is de ervaring dat we 'er geweest zijn'. Maar we waren enige jaren geleden, per auto, ook al eens geweest. Toen we nog gewoon toerist waren. Nu is het anders. We zijn ons een beetje pelgrim gaan voelen. Omdat je als zodanig door voorbijgangers wordt gezien. En iedereen op de camino hoort bij die camino. En die hoort ook elke keer een stempeltje te krijgen. Elke stempel zijn eigen beeldmerk. Als beloning voor het afzien.
Het was een mooie manier om mensen te ontmoeten.

De laatste kilometers in de stad zijn nog verdomd lastig. We komen steeds dichter bij de kathedraal. Volg de schelpjes in het wegdek en je komt uit op het grote plein. Toeristen staren je aan. Ze zien dat je de tocht bijna volbracht hebt. Aan de linkerkant zien we wat muziekanten en een eindje verder bedelaars en andere gelukzoekers. En samen met andere Pelegrinos, uit alle windstreken, maken we de laatste meters. Onder een poort door met traptreden en gelijk links de grote Plaza.
We zijn er. Wij en ................onze fietsen.

We zijn weer gewone fietsers.



.