De zon

Deze keer een eenvoudig fietsdagje. Op een paar heuveltjes na nagenoeg vlak terrein. Uitgestrekte velden met druiven en olijven. Boerenland, rustige boerenweg. In Calamonte, een klein dorpje vlak voor Merida, sturen twee oplettende oude mannen ons weer terug. We hadden op het kruispunt rechtsaf moeten slaan. Ze gaan er vanuit dat we naar Merida moeten. Dat vragen ze niet. Maar iedereen moet hier naar Merida. En dat kunnen we ons goed voorstellen, want zoals Giethoorn het Venetië van Nederland is, zo is Merida het Rome van Spanje. We beginnen te twijfelen of de ingeslagen weg wel de juiste is. We rijden op een klaverblad af van grote wegen. Snelwegen. We fietsen onder viaducten door. We draaien naar rechts en in plaats van de snelweg kunnen we driekwart op de grote rotonde zomaar Merida in fietsen. Auto's' houden keurig in als we de verkeersrotonde op fietsen. En even later rijden we de romeinse brug, de Puente Romano, op en staan in het centrum van de stad. We zijn vaker in deze streek geweest, Caceres, Trujillo en Plasencia. Maar Merida is altijd 'buiten schot' gebleven. Dat was voor een andere keer. Nu dus. We kunnen kort zijn. Hele mooie stad. Veel historische punten. Van Moors (Alcazaba) tot Romeins (Amfiteatro Romano). Maar ook, in ieder geval deze dag, heel heet. Verlammend heet. Van schaduw naar schaduw. En ....windstil. Op de fiets heb je altijd wel een beetje (rij) wind. Dat kan al voldoende verkoelend werken. En we zijn vandaag, als volleerde pelgrimgangers, mooi op tijd. Om 14.30 uur is de slaapplek al geregeld, fietsen op stal. In de schaduw, op een bankje, een terrasje wachten tot het avond en minder warm gaat worden. Mooi tijdstip om dan het romeinse verleden te bewonderen. Ook daar kunnen we kort over zijn. We hebben het vanaf een afstandje kunnen zien. Kassa was net dicht toen wij arriveerden. We lopen rond het complex en gluren door heg en hekwerken. De enige romein die we tegen komen staat op de gevel van een pizzeria en even later op een rockcafé. De enige Duitser die we zien is gehavend door de strijd tegen de elementen. De zon heeft hem lelijk te pakken gehad. Geblakerd, maar onverwoestbaar, hoofd met vuurrode neus. Ziet er uit als een van die dwergen uit het sprookje van Sneeuwwitje. Maar heb nu geen medelijden met ons. We doen dit, ook morgen weer, geheel uit vrije wil. Moeten later toch nog eens weer naar Merida. In het hele, hele vroege voorjaar misschien?