De pelegrino

Om tien uur zijn we al bij pad. Vroeg op pad dus. Dat wil zeggen volgens onze maatstaven. De gemiddelde pelegrino is dan al tenminste twee uur bezig op de camino. Absurd vroeg, zeker als je weet dat het heel lang licht is. Je ziet ons ook na 19.00 uur nog fietsen. Voordeel: je ziet geen sterveling meer. Op het heetst van de dag kruipen we meestal een etablissement in en leggen dan een stevige basis voor de laatste vijfentwintig kilometer.

Het eerste stuk van de tocht kiezen we voor het traject van de wandelaar. Die loopt over het oorspronkelijke pad. Aanvankelijk over asfalt, kronkelend door het bos. Nagenoeg geen autoverkeer. Tot El Real de la Jara.

We drinken daar, in de schaduw, met het gezicht naar de straatkant, aan een eenvoudig tafeltje met twee plastic stoeltjes, met de rug tegen de kale muur, een lekker bakkie koffie. Solo? Nee, con Leche. Naast ons zit een Noord-Europese wandelaar op gympies. En voor ons langs loopt een Japanse te zoeken naar het camino-teken. Ze slaat linksaf, waar het signaal toch overduidelijk rechtdoor aangeeft. Om vijf minuten later toch weer terug te keren. Ze communiceert even met onze buurvrouw. Ze blijken elkaar te kennen. Het advies om toch maar rechtdoor te gaan wordt in dank aanvaard. De Japanse heeft haar kleding zodanig aangepast, dat er geen zonlicht op haar blanke huid kan vallen. Op haar hoofd een soort pet met een hele grote, ver naar voren uitstekende rand, of in dit geval wat ongebruikelijke woordkeus, luifeltje. Een bijzonder gezicht. Beide vrouwen, ieder op haar eigen wijze, voldoen aan het beeld van de pelegrino. Dat doen wij niet. Naast het feit, dat we niet in de strakke schema's passen (b.v. vroeg op en rond 14.00 uur - het heetst van de dag - op plek van bestemming), zijn we ook niet uitgedost als volger van Sint Jacob. En aankomstplaats wordt bij ons pas veel later op de dag definitief bepaald.

Bij het verlaten van El Real gaan kasseien over in onverharde weg. Tot aan tien kilometer voor Monesterio door een prachtig golvend dehesa-landschap. Voornamelijk steeneiken. We passeren eerst de Japanse (kwartier eerder vertrokken) en een heel stuk verderop de Noord-Europese. Die laatste gebruikt de gympies als zevenmijlslaarzen. Ferme krachtige stappen. Als koningin Wilhelmina op de avondvierdaagse van Wijk bij Duurstede.

Een ander soort fenomeen op de camino is de Spaanse mountainbiker. Bijna altijd vrolijk. Komen die voorbij, dan is je hele dag weer goed. Het 'bon camino' klinkt als een wielewaal in het voorjaar. Een soort tudelejo, maar dan in het Spaans. Nauwelijks bepakking bij zich. Grote afstanden per dag. Beetje onduidelijk of het doel van de reis nu spiritueel is of louter sportief. Wij vermoeden het laatste. In die categorie passen wij het best. Met dat verschil, dat die Spaanse mtb-er, wel zijn stempeltjes haalt. In het bezit zijn van een pelgrimspaspoort met voldoende stempels en dus recht op een credencial is wel een belangrijk doel. Wij zijn vanmorgen, wederom een bewijs dat we (nog) geen caminogangers zijn, opnieuw vergeten om een stempel te vragen. Ons paspoort is nog leeg.

In Fuente de Cantos, bereikt na veel vervelend vals plat en korte klimmetjes, morgenvroeg de eerste pelegrinostempel scoren. Horen we er ook een beetje bij.