Ontberingen

Een rustdag. Om uit te rusten, maar ook omdat we flink voorlopen op het schema. Het is weekend en dus gezellig druk in dit toeristische plaatsje Puebla de Sanabria. Er is ook een kasteeltje en dus wil iedereen naar dat hoogste punt. Op dat hoogste punt staan onder een boom, in de schaduw, twee Spaanse mountainbikes. Geen voortassen, wel twee uitpuilende achtertassen. Plus een tent met slaapmatje daar bovenop. Al met al toch ook nog een redelijke hoeveelheid bagage. Aan een van de tassen is een schelp vastgemaakt. Pelegrinos dus. Of eigenlijk Bicigrinos. Dat is hun officieuze benaming. Bici - bicicletta (fiets) en grinos van Pelegrinos. Ze maken aangepaste etappes (als t kan onverhard) van de Via de La Plata. Gemiddelde afstand per dag, plm. 70 km. Hebben ook een eigen website, bicigrino.com. Spaanstalig. In het weekend is het altijd druk met deze stoere caballeros. Voornamelijk mannen dus.

In de 14 dagen die we nu onderweg zijn hebben we nogal verschil gezien tussen diverse lopers en fietsers. Ieder op zijn eigen manier bezig met zijn prestatie, beleving en wel of niet ontbering. In een vpro-documentaire van Hans Keller en Cees Nooteboom uit de jaren 80 (Geschiedenis van een tocht - nog altijd te zien op internet) komt iemand van het bisdom Haarlem aan het woord. Op de vraag van Hans Keller of hij de bedevaart te voet gemaakt heeft antwoord de monseigneur. 'Nee, met een touringcar'. En op de vraag of dat dan ook ontberingen zijn: 'in zekere zin wel'. Maar voegt daar gelijk aan toe, dat er vergeleken met vroegere tijden daar eigenlijk geen sprake meer van is. Die tijden bestaan niet meer, dat je vanuit de katholieke kerk werd uitgezonden of opgeroepen werd om de tocht naar Santiago te maken. En dan onderweg of in Santiago nog dacht aan hen die thuis gebleven waren. Een religieuze tocht.

Het merendeel is nu bezig met een prestatietocht. Met name onder de wandelaars toch ook wel met een spirituele opdracht en sommigen nog met een religieuze beleving. Bij de lopers is, zeker als het erg warm is, sprake van ontbering. Lange stukken in de brandende zon en in de verste verte nog geen schaduw of dorpje met verkoeling te zien. Met een fiets ben je daar toch iets eerder en zonodig fiets je, als het echt moet, 20 km verder. Ook die mountainbikers hebben dat voordeel. Maar het zijn Spanjaarden, katholiek en wellicht toch ook nog wel religieuze motieven.

En wat wij doen op een rustdag. Naast niets doen. In de schaduw bijkomen en de families gadeslaan. Kijken naar de Spaanse selfie-cultuur. Maar het poseren voor een beeld, gebouw, een mooie achtergrond is hier ook nog erg in de mode. En af en toe (op verzoek) een familieportret maken.

(Vanuit je luie stoel toch op reis naar Santiago gaan? Dat kan, google even op: vpro keller en nooteboom geschiedenis van een tocht. Sterk aanbevolen. Prachtige documentaire uit de jaren 80)