Verrassingen

Al gelijk aan het begin een paar verrassingen. De tegenwind was aanmerkelijk minder en we hadden het 'geluk', dat we vanuit Bejar gelijk 'aan de bak' mochten. Per slot van rekening moesten we eerst naar de N630 en dan moet je vanuit Bejar altijd een beetje omhoog, om op dat niveau te komen. Niks mis mee. Daar hou je zelfs rekening mee. Je voelt wel een soort stramheid in je benen of opkomende vermoeidheid. Het gevoel van 'dat wordt niks vandaag'. Maar al snel kom je in een mooi ritme en heb je weer tijd om om je heen te kijken. De wereld ziet er dan geweldig mooi uit. Een voldaan gevoel. Maar deze ochtend duurde dat omhoog fietsen wel wat langer. Wat heet. In totaal 10 kilometer (!). We kijken om ons heen en zien zowaar sneeuw op de berg liggen. Op hoogte dus.Temperaturen zijn hier ook veel dragelijker. Zeker om te fietsen. Terwijl het laatste sap al zo'n beetje uit de benen is gewrongen, zien we het hoogste punt naderen. Een militair staat daar op post, blijkbaar een controlepost. En het bordje 'Puerto de Vallejera 1202 meter'. Die stond niet op onze kaarten. We dachten flierefluitend naar Salamanca te kunnen trappen. Beloning: prachtig uitzicht en een heerlijke afdaling.

Opgevouwen tussen stuur en zadel laten we ons 'vallen'. In het eerste deel van de afdaling houden we even in. Wie loopt daar links van de weg? De grootste verrassing van de dag. Alberto, de fenomenale Spanjaard, die bezig is met zijn Vuelta d'Espagna (foto bij het vorige verslag). Gisteren laat in de middag voor het laatst gezien in Banos de Montemayor. Daar heeft hij waarschijnlijk geslapen en s' morgens vroeg al weer op pad gegaan. En nu al weer op ons pad. Hij loopt de hele dag. Onvermoeibaar. Hij kraait het uit van plezier en ook wij begroeten hem hartelijk. Hij volgt nagenoeg hetzelfde traject. Zoveel mogelijk de historische route. Ons boekje wijkt hier vaak vanaf. Dachten we in het begin het boekje te volgen en af en toe een eigen alternatief, is het op dit moment net andersom. Wij houden ons bijna strikt aan de N630. Volgens de boekjesschrijver saai. Wij zien elke dag het tegendeel daarvan. Met het boekje als gids waren we niet in Bejar beland en ook niet op die Puerto. Dan hadden we al eerder, volgens de fietsroute, vanaf een hoogte ons naar beneden moeten storten. In het boekje staat dan 'oppassen hier' en 'voorzichtig daar'. Capriolen op een gravelpad. Zonder parachute onverantwoord voor menig fietser die we tegen komen. Geschikt voor die andere pelegino's, de Spaanse desperado's op een mountainbike. Met amper bagage.

Lang leve de N630. Eigenlijk is het, voor verreweg het grootste deel van die zeer rustige weg, een heel groot fietspad van 10 meter breed. Wat wil je nog meer. Met om de zoveel kilometer een horecagelegenheid en af en toe nog een tankstation. Veel automobilisten worden vanaf de nabijgelegen snelweg verwezen naar deze rustige verblijfplaatsen. Hoe verder we fietsen, des te overzichtelijker de omgeving. Van hele grote afstand kunnen we Salamanca al zien liggen. Een dergelijke grote stad verplicht ons wel om uit de sluimerstand te komen. Drukker qua verkeer en verkeerswegen, knooppunten en aanwijzingsborden. We volgen de borden centro ciudad en staan al snel in het historische hart van Salamanca. We slapen in 'Hotel Reyes Catholica'. Het hotel in Bejar had een andere prachtige (ook) historische naam, n.l. 'Hotel Colon'. En die twee kunnen niet zonder elkaar. Zonder de Reyes Catholica (katholieke koningen) geen Colon (Columbus). Toen de laatste Moor uit Spanje (Granada) werd verdreven in 1492 kreeg Colon van het echtpaar Ferdinand II van Aragon en Isabella I van Castillie opdracht zijn historische zeereis te maken. En zonder Colon waarschijnlijk ook geen Zilverroute. Daarover later meer.