Canaveral, hoog in de heuvels

We zijn pelegrinos. Geen twijfel meer mogelijk. De oude baas van het eenvoudige hostal in Canaveral was een en al knipmes, uitsloverig. De fietsen waren in een mum van tijd veilig in de garage. De ortlieb-fiets-tassen sjouwde hij, als ware het goed gevulde manden vol met olijven, naar de eerste etage. De deal was gemaakt. Hij moest nog wel een kopie maken van onze pasaporte en een 'sello en el pasaporte Pelegrino' zetten. Dit waren pelegrinos. Hij twijfelde geen moment. Dit waren gebruinde, door de zon geharde lichamen. Die wisten wat er te koop was op de camino. Een klimmetje meer of minder deed er niet toe. Gehard door de elementen. Vasthoudende types. Zeker van zichzelf en eigen handelen. Ervaring en ambitie. Dat zag je zo. De beide credencials gaan mee naar kantoor. Even uit het zicht, maar we horen twee forse dreunen. Het bewijs, dat ons vierde stempeltje voor eeuwig en onuitwisbaar in beide paspoorten staat.

Even voor we in Canaveral zijn, ongeveer een kilometer of twee nog te gaan, passeren we een Zuid-Amerikaans uitziende vrouw. Wandelend, met loopstokken, rugzak en 'zonbrekers'. Klassieker beeld van een pelegrino kun je niet krijgen. Stap voor stap, het loopt hier een beetje omhoog. Een lang stuk omhoog. Ze lacht uitbundig naar ons. Even later spreken we haar kort. Ze heeft maar liefst 30 km in deze hitte gelopen en ondanks haar eeuwige lach geeft ze aan, dat ze er wel een beetje doorheen zit. We zien haar later niet weer terug in het dorp. Maar wellicht zullen we haar morgen opnieuw passeren.

Door ons vroege en achteraf verstandige besluit om hier te overnachten, hebben we tijd om het dorpje te verkennen. Het ligt boven in de heuvels en heeft ook alle kenmerken van een geïsoleerd dorpje. Op het dorpsplein staat de tv in de kroeg aan. Deze keer geen voetbal, maar stierenvechten. Alleen mannen in de kroeg. Er wordt flink meegeleefd. Met de toreador of, maar dat zal wel niet, met de stier. Een paar minuten later zien we een herdenkingsplaat aan de kerkmuur. Voor diegenen die gevallen zijn voor het vaderland. En gevallen zijn voor ....verwijst in Spanje meestal naar de Spaanse burgeroorlog. Af en toe kom je nog eens een 'fout' monument tegen. Alles wat nog aan de persoon Franco doet (her) denken is in Spanje verboden. Hij ligt nog wel begraven in een baseliek ten westen van Madrid. Nog altijd een bedevaartplaats. Naast hem in die baseliek ligt José Antonio Primo de Rivero. Leider van de fascistische en verboden Falangepartij. En laat die Rivero nu niet staan op die herdenkingsplaat op de gevel van die RK-kerk in Canaveral. Hij was aanwezig bij die plechtigheid. Zijn naam staat in grote letters bovenaan. De gevallenen in kleine letters daar weer onder. We willen geen verdere conclusies trekken uit de wel of niet toevallige waarnemingen in het dorp: stierenvechten en een 'fout' monument.

We lopen de kleine straatjes door. Eenvoudige huisjes, eenvoudige mensen. Zitten voor het huisje in de schaduw. Vriendelijke knikjes in onze richting, 'mucho calor'. En ook wij vinden het erg warm.

Morgen weer verder. Eerst gaan we een verdere verdeling maken van het aantal kilometers, waar we een rustdag willen inplannen, de lange en korte etappes. Wel pinksterweekend. Wat dat qua festiviteiten en daarmee verband houdend het aanbod van b.v. slaapgelegenheid gaat inhouden, is nog ongewis. En dat laten we nog maar even zo. Dat is nu eenmaal het leven van een pelegrino. Lijdzaam afwachten en ondergaan. Met gestage tred verder. En niet weten wat daar achter die heuvel ligt.